Dongane Bapak Ibu

Dongane Bapak Ibu

 “Buk Ira budhal rumiyin nggih? Bapak wonten pundi Buk?” Ira dereng pamit kalih Bapak”. Wayah isuk udakara jam enem pawon isih kemendheng. Bu Mardi isih ribut masakake tenagane sing nggarap sawah. Karo nyugokake kayu ing pawone sing katon kemebul amarga genine mati, ngelungake tangane merga dipamiti anake sing arep mangkat sekolah mau. “ Iya... ngati-ati, sinau sing tenanan ya, kae Bapakmu isih nang kandhang durung rampung anggone ngombor lan nimpal”. Saka pawon Ira pamitan karo Bapakke “Bapak Ira budhal sekolah rumiyin”, Pak mardi sing lagi ing kandhang semu mbengok mangsuli pamite anakke . “Ya sing ngati-ati, pinter anggone sinau”.” Inggih Bapak” Semaure Ira. Ira sekolah ana ing sawijining sekolah Negeri ing Kecamatane, mangkat sekolah kanthi numpak sepeda jengki lungsurane kangmase.

Pak Mardi lan Bu Mardi iku sejatine ya Guru nanging nyambi nggarap sawah lan ngingu open-open. Direwangi rekasa amarga dheweke sakloron duweni gegayuhan dhuwur nyekolahake anak-anake nganti tekan perguruan tinggi. Mula kanggo ngraih impene iku ya kanthi mangkono usahane, wong manawa jagakake gaji olehne mulang ya ora cukup kanggo nyekolahake anake kabeh nganti mentas perguruan tinggi.

Jene ngono ing atine, Ira ya kepengen kaya kanca-kancane. Mangkat sekolah ora usah kesel-kesel ngobel pit jengkine, garek nyegat mobil Isuzu sing lewat ing ngarep omahe. Wis tau Ira matur karo bapakke manawa olehne mangkat sekolah pingin numpak Isuzu wae nanging Bapak ibune malah menehi pilihan “ Lha kowe pengen sekolah dhuwur apa mangkat sekolah numpak Isuzu nanging sekolahmu cukup nganti  teka SMA wae?”. Iku wangsulane Pak Mardi nalika Ira sambat pengen  kaya kanca-kancane wegah numpak sepeda.  Amarga diwangsuli mangkono ya mesthi wae Ira ora wani mbantah kersane Bapak ibune, mula tetep numpak sepedha wae.

Olehne sekolah dilakoni kanthi tememen, manawa lagi nglokro ora semangat Ira eleng kaya ngapa rekasane Bapak Ibune. Nyekolahake dheweke lan adhi-adhine  direwangi rekasa bubar kondur mulang isih nggarap sawahe lan ngopeni  ingon-ingone, manawa isih kurang direwangi nggolek utangan mrana-mrene. Ira paham banget kayak ngapa rekasane Bapak Ibune, mula bocahe ora wani neka-neka tansah mbangun turut marang wong tua. Saiki Ira wis mlebu Perguruan Tinggi jupuk Jurusan Pendidikan Biologi, jumbuh karo gegayuhane yaiku pengen dadi guru Biologi. Sejatine Ira iku ora bocah sing pinter nanging amarga gelem tememen olehne sinau mula ing semester akhir bocahe bisa daftar lan lulus dadi asisten Dosen ing Universitase. Lumayan entuk bayaran arepa ora patia akeh bisa kanggo tuku ganti klambi utawa kebutuhan liyane, wong sangu saka Bapak Ibu amung cukup kanggo mangan lan Fotokopy materi kuliah. Perkara nyandhang manawa diitung mbok manawa Bapak lan Ibune mung mundhutake klambi sak setel setahun.  Nuruti kepinginan nyandhang kayak kanca-kanca kuliahe ya mung tangehlamun,  kanca-kancane wae manawa mangkat kuliah nyandhange modis-modis.

Ira bisa lulus kanthi wektu cepet yaiku telu setengah  taun uga kanthi biji sing ora nguciwakake, iku gawe bungah Bapak lan Ibune. Sawijining dina ing wayah surup sinambi nunggu adzan maghrib Ira matur marang Bapak Ibune “Bapak Buk’e Ira mpun lulus nanging tasih di betahake wonten kampus, menawi kalih nyambut damel wonten kampus kula kuliah S2 dos pundi?”. Kanthi ngati-ati Pak Mardi nyauri “ Bapak jane ya seneng manawa kowe suk dadi dosen, nanging adhi-adhimu isih butuh ragat kabeh. Manawa Bapak duwe panemu kowe kuliaha maneh nanging jupuk Jurusan Basa Jawa, iki Bapak isih kuat ngragati. Mbesuk Guru Basa Jawa ki masa depane apik, meh kabeh jenjang Pendidikan ana mata pelajaran  Basa Jawa manawa Guru Biologi nak wis akeh.” Iba kagete Ira krungu ngendikane Bapakke wis rampung kuliah S1 Biologi kok didhawuhi kuliah S1 maneh jurusan Basa Jawa. Mbayangake olehne mbaleni maneh kuliah saka nol kanthi jurusan sing beda, jurusan sing ora patia diminati. Ira semaur “ Lhah Bapak....” karo kembeng-kembeng mripate ngampet nangis, ora bisa nerusake guneme. Akhire Ira nuruti kersane Bapak Ibune. Dina-dina dilakoni kanthi niat nyenengake atine wong tua. Kuliah dilakoni kanthi abot merga iku jurusan sing ora tau mlebu ana ing atine. Nanging Ira tetep nerusake kuliah nganti tekan rampung. Wulan Juli Ira lulus kuliah, ndilalah wulan Agustus ana bukaan pendaftaran guru negeri  jurusan Basa Jawa. Ira melu ujian guru negeri uga amarga dhawuhe Bapak lan Ibune, jane ngono ya ora niat dadi guru Basa Jawa. Mula pas wektu pengumuman hasil ujian Ira ya ora niat ngiliki keterima apa orane.

Sawijining isuk Ira arep budhal kerja wis tekan dalan ndadak kelingan dompete keri. Mandheg ana ing dalan krungu Hpne mungal ana sing ngebel  “ O Bapak sing ngebel” . Cepet cepet ira nampa telpun mau “ Bapak dompetipun Ira kentun” Ira wis ndhisiki matur Bapakke, sakdurunge Bapakke ngendikan apa sing dadi sebabe Bapakke telpun. Pak Mardi malah ora ngrewes babagan dompet nanging malah ngendika bab liya “ Ir entenana ing kono aja mlaku dhisik Bapak tak mrono ana kabar sing apik” ngendikane sajak bungah banget. Ora let suwe Pak Mardi mara ing dununge Ira ngenteni ing pinggir dalan. Durung ngendika apa-apa banjur ngrangkul putrane karo nangis amarga bangga campur bungah “ Ndhuk kowe ketampa nyambut gawe”. Sajak ora percaya Ira melu nangis marga trenyuh ing batine kandha “ Iki amarga donga Bapak lan Ibu, manawa ora amarga Bapak Ibu tangeh lamun Ira bisa ketampa nyambut gawe”. Ridha Gusti Allah ana ing ridhone wong tuwa.